SOWA OPAC : Miejska Biblioteka Publiczna im. Józefy Bergelówny w Dobczycach

Niesamowita książka; nie sposób oderwać się od niej. Polecam!

„Pisarka” Katarzyny Michalak premierę miała w styczniu br. Dziś w dniu premiery drugiego tomu tej serii przychodzę do Was z recenzją, która zalegała w mej świadomości jak uwierające ziarenko piasku.
Dlaczego?
Zaraz Wam opowiem.
KAŻDY MA SWOJĄ OPOWIEŚĆ. SPRAW, BY TWOJA BYŁA WYJĄTKOWA.
Słowa mogą niszczyć, ale mogą też ocalić. Oto historia Pisarki, która spośród tysięcy słów wybiera te najpiękniejsze, (...) by je splatać w niezapomniane historie. To również opowieść o dwojgu młodych ludziach, Weronice i Wiktorze, którzy mają tylko siebie, pragną jedynie poczucia bezpieczeństwa i prawa do miłości. Czy mogą zwyciężyć w nierównej walce z losem?
Jak mówiła sam autorka: „Książka, którą oddaję do Waszych rąk, jest wyjątkowa. Nie tylko dlatego, że to czterdziesta powieść w moim dorobku, jest też najbardziej osobista ze wszystkich dotychczasowych. Nie muszę dodawać, że włożyłam w nią mnóstwo emocji i serca.„ „Pisarka” we wszystkich księgarniach, ale i nie tylko, bo również na łamach powieści określana jest mianem nie-autobiografii. Co sprawia, że czytelnik zaczyna się zastanawiać ile w tym prawdy. Ile jest Katarzyny Michalak w „Pisarce” i ile z „Pisarki” jest w autorce.
Jak jest naprawdę?
Tego nie wie nikt, poza samą Katarzyną.
Ja jednak zaufam w tej kwestii własnej intuicji i zamierzam się tego trzymać do ostatniej strony całej serii.
„Pisarka” to piękna powieść, naznaczona wieloma wątkami, ale przede wszystkim przesiąknięta jest ogromem emocji i wewnętrznej wrażliwości. Napisana jak zawsze z sercem.
Narracja powieści jest trzecioosobowa, co jakiś czas przepleciona wspomnieniami i przemyśleniami Ewy – autorki w pierwszej osobie. Zabieg ten z pewnością nadaje tej historii realizmu i osobistego tonu.
To właśnie dlatego, ta powieść jest nieco inna niż pozostałe autorstwa Katarzyny Michalak.
Niby nie-autobiografia...a jednak, osobiste wstawki przemyśleń Ewy podkręcają atmosferę i odbiór czytelnika do najwyższego poziomu.
Nie będę zaprzeczać, że i ze mną tak się stało!
„Pisarka” jest wyjątkowa bez dwóch zdań. Pięknie emocjonalna, pełna wzruszających scen, niekiedy drastycznych (jako i życie bywa), czasem posypanych słodyczą marzeń i odrobiną miłości zaklętej w niewiadomej przyszłości. Wzbudziła we mnie pełen wachlarz refleksji i uczuć, które chwilami sięgały zenitu.
„Nie możemy obrażać się na los, że dla jednych jest łaskawy, dla nas zaś parszywy. Takie wylosowaliśmy karty.
Nasza w tym głowa, by mimo wszystko wygrać nimi życie…” "Pisarka" to wzruszająca, pełna ciepła, ale i smutku powieść, o trudach życia, o powrocie do przyszłości, o tęsknocie za miłością, o potrzebie akceptacji oraz przyjaźni. Katarzyna Michalak poruszyła wiele trudnych tematów: przemoc domowa, zarówno ta fizyczna, jak i psychiczna, wygórowane ambicje rodziców wobec dzieci czy role nauczyciela w szkole.
Nie znajdziecie w tej książce, moim zdaniem, żadnych przypadków, do których autorka zdążyła już nas przyzwyczaić. Czytając ją wyczuwałam tę subtelną różnicę względem pozostałych powieści autorki.
Tu jest prawdziwość, realizm, szarość życia, ale i wielka, przeogromna wiara.
Wyraźnie widać, że ta książka jest przemyślana i dojrzała.
Nie ma co – trzeba czasem coś przeżyć na własnej skórze, by móc o tym pisać, bądź należy zrobić bardzo głęboki reaserch z czyjegoś życia, by z taką dokładnością nacechować każdą literę ładunkiem emocjonalnym.
„Pisarka” w mojej opinii jest najlepszą powieścią autorki jaką do tej pory przeczytałam (a było ich wiele).
Co tu dużo mówić.
Skradła mi serce!
Już wiem, że to moja ulubiona seria Katarzyny Michalak.
Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję Autorce oraz Wydawnictwu Mazowieckiemu.
[link]

Same pozytywy, fajna książka!

Książka inna niż poprzednie Katarzyny Michalak. Wzrusza, zaskakuje i daje złudne nadzieję na szczęście. Poznajemy na początku autorkę powieści która pisze, aby zrealizować swoje marzenie… Bohaterami jest dwójka dzieci, którzy zostali przez los skrzywdzeni, a dzięki krzywdzie jaka ich spotyka w domach rodzinnych zostają przyjaciółmi. Jednak ich przyjaźń musi przetrzymać wiele prób… Polecam !!!

Super, czyta się jednym tchem. Sięgam po następną część trylogii "Zagubiona". Szczerze polecam.

Rewelacja. Losy Weroniki tak wciągające, że książkę czyta się na wdechu. Jak tylko skończyłam pierwszą część pobiegłam po następne dwie. Polecam

Wciagająca, wzruszająca. Daje dużo do myślenia. Zbyt szybko się czyta. Nie mogę się doczekać kolejnego tomu.

Czekam na kolejną...

Książka, przy której się wzruszałam i płakałam nad losami bohaterki. Książka, która wzbudza emocje i całe szczęście, że są kolejne tomy, bo ja chcę więcej. Chcę wiedzieć jakie są dalsze losy bohaterów.
Książkę czyta się bardzo szybko i bardzo przyjemnie.