W 1966 roku Anna German, nazywana wówczas „Białym Aniołem polskiej piosenki”, wyjechała do Włoch, aby zrobić światową karierę. Trasa koncertowa, występy telewizyjne, festiwal w San Remo, (to wtedy narzeczony Dalidy Luigi Tenco z rozpaczy, że jego piosenka „Ciao, amore, ciao” nie przeszła do finału, popełnił samobójstwo). German wszędzie budziła zachwyt. Niewysocy włoscy konferansjerzy mieli z nią kłopot, bo przerastała ich o głowę. Jeden z nich zapytał ją nawet bezczelnie: „Ile metrów pani sobie mierzy?”. Odpaliła mu natychmiast, po włosku: „To nie istotne ważne, że jestem wyższa od pana”. Publiczność zawyła z podziwu.

Szczęście trwało kilka miesięcy. 28 sierpnia 1967 roku, wracając z koncertu, Anna German została ciężko ranna w wypadku samochodowym na autostradzie Słońca koło Bolonii. Przez siedem dni pozostawała w śpiączce. Obudziła się ale miała urazy kręgosłupa nie było wiadomo, czy kiedykolwiek będzie jeszcze chodzić i śpiewać. Po dwóch latach trudnej, bolesnej rekonwalescencji, wróciła jednak na estradę. Stanęła przed mikrofonem prosta jak nigdy i zaśpiewała swój superprzebój, który napisała w czasie choroby „Człowieczy los”. Wkrótce ukazała się też jej książka „Wróć do Sorento?...”, w której opisała swoje przeżycia. To był bestseller. Wyrywano go sobie z rąk i dosłownie zaczytywano. Do dzisiaj przetrwało niewiele egzemplarzy.

W trzydziestą rocznicę śmierci znakomitej piosenkarki Instytut Wydawniczy Latarnik postanowił wznowić jej legendarną książkę.

Są książki, które się połyka, są takie które czyta się płacząc - ze wzruszenia lub ze śmiechu, a czasem i z jednego i z drugiego. Po lekturze NIE MA Z CZEGO SIĘ ŚMIAĆ Stefanii Grodzieńskiej okazuje się, że są też książki, które czyta się... tańcząc.
Opisując swoje życie - zawsze z lekkością, wdziękiem i samokrytycznym przymrużeniem oka - Autorka balansuje na linie rozpiętej między twardą rzeczywistością a nieodpartą potrzebą wydestylowania z niej śmiechu. Zachowuje się niczym zwiewna tancerka udowadniająca nam, że nawet skok nad przepaścią można wykonać udając że to baletowe pas de deux. O ile tylko znajdzie się do niego odpowiedni partner... A Grodzieńska w swym życiowym tańcu miała szczęście do partnerów. Byli wśród nich między innymi: idol - Julian Tuwim, mentor - Fryderyk Járosy, mąż - Jerzy Jurandot, sceniczny partner - Artur Andrus.
Może dlatego świat oglądany oczami Grodzieńskiej wygląda inaczej niż ten który przedstawiają nam codziennie media: jest pogodny, pełen dobrych, sympatycznych ludzi i nadzwyczajnie pomyślnych zbiegów okoliczności. Jest światem z naszego marzenia.
Dla zmęczonych politycznymi swarami i wszechobecną kłótnią mamy receptę: wystarczy przeczytać co najmniej stronę książki Grodzieńskiej przed snem a... obudzicie się Państwo uśmiechnięci. Zawartej w tym egzemplarzu terapii starczy prawie na rok!

Żyli szybko, umarli młodo. Przyjechali do Ameryki w aurze gwiazd z Europy. Krzysztof Komeda-Trzciński - zdolny jazzman i kompozytor oraz Marek Hłasko - niepokorny pisarz, europejski „James Dean”. Jeden błyskawicznie zdobył sławę legendarną kołysanką do filmu „Dziecko Rosemary” Romana Polańskiego. Drugi miał zostać rozchwytywanym scenarzystą. Trzeci – Marek Niziński - obracający się wśród gwiazd fotografik, wprowadził ich do oficjalnego i zakulisowego Los Angeles. Dla trzech przyjaciół amerykański sen szybko jednak zamienił się w koszmar. Najpierw na skutek nieszczęśliwego wypadku umarł Krzysztof Komeda, po kilku tygodniach Marek Hłasko. Ostatni samobójczą śmiercią zginął Marek Niziński. Co doprowadziło ich do tragicznego końca?

Wokół artystów związanych z Romanem Polańskim przez lata krążyło wiele mitów, plotek, a nawet oskarżeń o satanizm. Książka ta zawiera historie, których dotąd nie było można w pełni opowiedzieć. Dopiero po śmierci Zofii, żony Krzysztofa Komedy, oraz Ewy Krzyżanowskiej, pracującej dla amerykańskich gwiazd matki Marka Nizińskiego, stało się to możliwe. Tomasz Lach, syn Zofii Komedy - Trzcińskiej, opowiada o trzech przyjaciołach, którzy chcieli zdobyć sławę, pieniądze i Hollywood. Rozwiewa wątpliwości dotyczące okoliczności śmierci Krzysztofa Komedy, uchyla kulisy tragicznego odejścia Marka Hłaski.

Książka „Ostatni tacy przyjaciele. Komeda. Hłasko. Niziński” obejmuje szesnaście miesięcy pobytu bohaterów w Ameryce. W tle wydarzeń odnajdujemy filmowy świat Los Angeles: Bulwar Zachodzącego Słońca, Rodeo Drive, studia Paramount Pictures, legendarny hotel gwiazd Chateau Marmont oraz Beverly Hills. Spotykamy takie ikony ówczesnego kina jak Fred Astaire, John Cassavetes, Mia Farrow czy Barbra Streisand. Poznajcie rządzący się bezwzględnymi, komercyjnymi i zarazem purytańskimi zasadami świat artystów Ameryki końca lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku…

Śmieszna, a chwilami szokująca odyseja gejowskiego Donżuana z warszawskiego „szlaku hańby” rozgrywa się przez czterdzieści polskich lat. Ale ta historia ma wymiar uniwersalny. Opowiada o człowieku, którego przerosło wszystko: ambicje, miłość, możliwości. Wszystko, poza pożądaniem…

Jak to możliwe, że jedynym przyjacielem i największym wrogiem Wojtka stał się hrabia F., - monstrum, przed którym nie ma ucieczki, marzenie i pułapka każdego mężczyzny?

Opowieść o uzależnieniu od seksu i obsesyjnym tropieniu piękna i doskonałości w świecie coraz mniej pięknym i niedoskonałym.

Przed wami mizantrop, który nie może obejść się bez ludzi. Groteskowy współczesny libertyn bez zahamowań, używający i „dający się używać” w poszukiwaniu bezwzględnej wolności… Czy jednak taka wolność w ogóle istnieje?

Czy Magdalena Samozwaniec zazdrościła talentu swojej starszej siostrze Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej? Czym imponował pisarce jej ojciec Wojciech Kossak? Dlaczego nie lubiła mówić publicznie o bracie Jerzym i jego rodzinie? Dlaczego uważała, że „Kossaki ją wyklęły”? Jak żyła na co dzień, co ją cieszyło, a co drażniło? Co lubiła jeść, w co się ubierać? Kto i dlaczego nie przepadał za jej drugim mężem Zygmuntem Niewidowskim? Dlaczego pisarka zerwała kontakt ze swoją jedyną córką Teresą i pozbawiła ją spadku? Odpowiedzi na te pytania – a także wiele innych – znajdą Państwo w książce, która ukazuje się w 40. rocznicę śmierci Pierwszej Damy Polskiej Satyry. Rafał Podraza, niestrudzony tropiciel faktów z życia pisarki i badacz jej twórczości przygotował wyjątkową publikację, na którą składa się siedemdziesiąt – nie zawsze pochlebnych! – wspomnień członków najbliższej rodziny, przyjaciół i znajomych, ponad setka zdjęć oraz listy bohaterki i cała gama anegdot o satyryczce. Córka Kossaka. Wspomnienia o Magdalenie Samozwaniec to nie tylko kopalnia wiedzy o pisarce, która przez całe życie piórem walczyła z hipokryzją, zakłamaniem i kołtuństwem, to także parada wielkich nazwisk i próba ocalenia od zapomnienia dawnego świata.

Z szarej i nieprzyjaznej Europy Wschodniej młody Marek ucieka na Zachód. Ląduje w Ameryce, w Hollywood. Tu zderza się ze światem kalifornijskiego blichtru i pogoni za sukcesem. Szybko jednak ta Wielka Podróż za ocean nabiera kosmicznego wymiaru. Na planie filmowym poznaje Gosię, biorą symboliczny ślub w rezerwacie Indian Hopi w Arizonie, po czym już jako Bacavi i Owatsmo zanurzają się w fascynującym "Zaginionym Świecie" Majów, Azteków, Inków, Olmeków i Zapoteków. Podróżują do Meksyku i Gwatemali, by sięgnąć szczytów zapomnianych cywilizacji.

Marek Probosz w dziewięciu opowiadaniach szkicuje obraz swojego życia, w którym już od najmłodszych lat realistyczne doświadczenia i fakty przekształca w fantastyczne obrazy. Autor inspiruje się egzotycznymi dla Europejczyka kulturami obu "zaginionych" Ameryk. Pokazuje, że życie toczy się w przestrzeni, która ma więcej niż trzy wymiary.

Zygmunt Kałużyński nigdy nie oczekiwał, by jego czytelnicy zgadzali się ze wszystkim co pisał. Ważniejsza była dla niego wymiana myśli a nawet ożywiająca umysł prowokacja. To była istota jego publicystyki! Przecież nie był profesorem ani nauczycielem był krytykiem filmowym i poszukiwaczem prawdy, którą potem na swoją odpowiedzialność głosił. Czasem upierał się przy niej, ale nigdy tych, którzy mieli inne zdanie nie lekceważył. Uważał, że dopiero w ogniu dyskusji powstają myśli, które się liczą.

Rozmowy z Zygmuntem Kałużyńskim były intelektualną rozkoszą. Przekonywałem się o tym przez prawie 30 lat naszej współpracy w telewizji („Warianty”, „Perły z lamusa” i wiele innych programów), w radiu, w tygodnikach „Polityka” i „Wprost”, w czasie spotkań z czytelnikami i w trakcie pisania naszych 8 wspólnych książek. Przeszedłem wszystkie fazy: od zafascynowanego niepokornym krytykiem ucznia aż po jego przyjaciela, który przyjął na siebie zadanie zapewnienia mu nieśmiertelności. Przynajmniej w pamięci pokoleń, z którymi sam będę miał do czynienia.

30 września 2009 roku minęło pięć lat od śmierci Kałużyńskiego. Dopiero po tak długim okresie jestem gotowy, by przedstawić naszą ostatnią książkę złożoną prawie w całości z nigdy dotąd niepublikowanych rozmów. Nagrywałem je w czasie choroby Zygmunta, gdy nastał czas w naturalny sposób skłaniający do prywatnej refleksji i podsumowania. Teraz wreszcie mogliśmy w naszych dialogach wyjść poza magiczny krąg tematyki filmowej i porozmawiać o tym, co w naszym życiu najważniejsze.

Tomasz Raczek

Kontynuacja bestsellerowej książki Tomasza Raczka Karuzela z madonnami, w której autor przedstawił 57 wybitnych kobiet XX wieku - gwiazd małego i dużego ekranu, estrady, literatury. Tym razem Raczek prezentuje 57 mężczyzn (pisarzy, sportowców, aktorów, dziennikarzy, malarzy, biznesmenów), których nazywa współczesnymi herosami.

Pokusiłem się o stworzenie osobistego leksykonu wyjątkowych mężczyzn, których losy a przede wszystkim wypowiadane przez nich opinie mogą pomóc na nowo zdefiniować pojecie bohaterów masowej wyobraźni. ? pisze Raczek we wstępie do książki - Wśród moich herosów znajdą Państwo nazwiska sławnych ludzi, których spotkałem w ciągu wielu lat mojej pracy i z którymi miałem okazję porozmawiać. Są też nazwiska mniej znane, ale ich właściciele z całą pewnością zasłużyli na to miano. Jednych i drugich pytałem nie tylko o ich losy, ale także o zapamiętane najszczęśliwsze chwile życia. Czy w ogóle pamiętają ów moment, gdy byli szczęśliwi?

Kolekcjonując wyjątkowych bohaterów Raczek zachowuje się jak botanik zbierający piękne motyle. Przyszpila ich do Karuzeli w wyjątkowo ważnej dla nich chwili: gdy dzieje się z nimi coś naprawdę ciekawego. Dlatego portrety jego bohaterów zawierają rozmowy uchwycone w różnych punktach ich życiorysów, zatrzymujące minione chwile wraz z tamtym stanem umysłu i emocji. Czasem zaś są zapisem rozmyślań o ludziach różnych epok, którzy zwrócili jego uwagę swoją wyjątkowością i... powszechnym jej niezrozumieniem.

Karuzela z herosami to rebus, który okazuje się tym ciekawszy, im więcej inwencji w jego odczytanie włoży czytelnik. Można go czytać po kolei, "od deski do deski", ale można też korzystać z sugestii umieszczonych na końcu każdego rozdziału i szukać skojarzeń w losach i poglądach bohaterów. To zadziwiające ile dzięki temu dowiadujemy się na ich temat, ale i na temat... nas samych! Aby tę przygodę kontynuować w świecie kobiet, wystarczy skorzystać z podpowiedzi kierujących uwagę czytelnika do właściwych rozdziałów w Karuzeli z madonnami.

Pięknie wydany zbiór osobistych szkiców Tomasza Raczka na temat idoli, którzy ukształtowali jego wyobraźnię i wrażliwość. Czytelnik odnajdzie tu przede wszystkim wielkie i głośne postacie XX wieku, ale nie tylko. Raczek sprytnie i z wdziękiem przemycił do swego gwiazdozbioru także kilkoro bohaterów zarówno z bardziej oddalonej przeszłości jak i dnia dzisiejszego, doprowadzając poczet idoli aż do aktualnej bohaterki zażartych dyskusji, Dody. We wstępie wyznał: "W Karuzeli z idolami przedstawiam Państwu mój osobisty gwiazdozbiór: odsłaniam się przed Państwem i zapraszam do mojego świata, pełnego wyjątkowych postaci, znerwicowanych artystów i odmieńców wystających z ujednoliconej obywatelskiej społeczności. Moi idole są wyraziści, najczęściej zbuntowani, czasem nieszczęśliwi; zawsze jednak na własną odpowiedzialność i nie zważając na cenę jaką przyjdzie im zapłacić po drodze dążą do zrealizowania siebie. Są lub pragną być silni. Nie trzymają się ich etykietki, choć każdemu z nich próbowano przykleić niejedną. Moi idole są niestandardowi, niepokorni, ale dzięki temu wewnętrznie wolni. W tym zbiorze nie ma miejsca dla loserów i nieudaczników. Przepustkę dałem tylko zwycięzcom, nawet jeśli na metę mojej świadomości dotarli z poszarpanymi duszami i śladami cierpienia. Karuzela z idolami ciągle się kręci, każąc nieustannie przenosić uwagę z jednego bohatera na drugiego. Z tego wirowania może wyłoni się u Państwa pragnienie, by nie żyć w zgodzie z regułami i każdą wyjątkowość cenić wyżej szarości. I jeszcze? by tworzyć własne gwiazdozbiory pełne idoli wyrażających nasze wewnętrzne potrzeby. Warto to robić, bo przecież to od swoich idoli uczymy się być sobą."