Dzięki podróży z Jezusem do Emaus uczniowie odkryli swoje wnętrze, swoją duszę. Podobnie do nich postąpiła Katarzyn Dominik w swoim najnowszym tomie zatytułowanym „Moja droga do Emaus”, a jej efektami dzieli się z czytelnikami Ewangeliczna droga do której nawiązuje książka była wyjątkowa: podczas podróży Jezus nie od razu zaczynał od przekazania całej prawdy o sobie. Najpierw uważnie słuchał, pozwolił swoim uczniom, którzy go nie rozpoznali, wyrzucić z siebie rozczarowania i zwątpienia. Bo aby dobrze mówić, trzeba najpierw jeszcze lepiej słuchać. „Dlatego w „Drodze do Emaus” przez trzy kolejne rozdziały: „Sercem pisane…”, „Rymem składane…”, „Ars Poetica…” autorka wyciska łzy, łamie przyjęte poetyckie schematy, kruszy nasze jestestwo i zmusza czytelników do głębokiej autorefleksji. - Dla mnie pisanie wierszy jest nie tylko ciągłą wędrówką, ale i budowaniem świata od nowa, w którym roztacza się czar magii poetyckiego doznania, wrażliwości serca, nieprzenikliwości duszy, szczerość wyznań, zanurzenie się w magiczne obrazy malowane słowem. Poezja pomaga odkrywać prawdziwy, niejednokrotnie głęboko w sercu skrywany sens wewnętrznego „ja” poety, „rysującego słowem” ludzkich marzeń, oczekiwań, rozpaczy, radości i nadziei - potwierdza autorka. Katarzyna Dominik to historyk, absolwentka studiów doktoranckich, publicystka, pisarka, poetka, dziennikarka, korektorka i edytor tekstów, laureatka licznych konkursów literackich, poetyckich, fotograficznych oraz kulinarnych, zarówno polskich, jak i zagranicznych. Propagatorka oraz ambasadorka DKMS Bazy Dawców Komórek Macierzystych Polska, członkini Myślenickiej Grupy Literackiej „Tilia”. Autorka licznych książek na temat rodzinnego miasta Dobczyce. To już szósty jej tomik, a łącznie posiada 40 wydawnictw. - Pozwolę sobie zachęcić czytelnika do lektury tej poezji, bo bez wątpienia jest znakomitym panaceum na niedogodności życia człowieka, ale z drugiej strony stanowi ciekawy przewodnik jak sobie z nim radzić. Wartości tej poezji, która w naszej literaturze obecnej jest czymś unikatowym, jednak wiele mówiącym, mającym ogromną siłę oddziaływania na uczucia, sumienie i wyobraźnię - przekonuje prof. Ignacy Fiut. Podobne zdanie ma poeta Jacek Pelian, którzy we wprowadzeniu pisze: - Poezja Kasi jest bardzo sugestywna, ale i zarazem bardzo prosta, bez żadnych współczesnych mód i udziwnień. Prosta, aż „do bólu” w przekazie, ale i bardzo chwytająca za serce. Dlatego jest zrozumiała dla każdego. Ona ma wiele nurtów, odcieni i barw, jak rwąca od źródła do ujścia rzeka ludzkiego żywa. Autorka swoje dzieło dedykuje „wszystkim swoim nauczycielom - tym realnym, wirtualnym, duchowym oraz życiowym, którzy pokazali mi, jak pięknie żyć i stać się lepszym człowiekiem - dziękuję.”[https://gazeta.myslenice.pl/to-jej-wyjatkowa-droga]